วันพฤหัสบดีที่ 22 ธันวาคม พ.ศ. 2554
วันศุกร์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2554
วันอังคารที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2554
สารจากคุณพ่อเจ้าอาวาส
ในปีนี้เราเริ่มต้นเทศกาลเตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้าในปลายเดือนพฤศจิกายน เป็นเวลาแห่งการรอคอยพระเยซูคริสตเจ้าที่จะเสด็จมาในโลก เราทุกคนถูกเรียกร้องให้เตรียมจิตใจพร้อมที่จะต้อนรับพระองค์เมื่อพระองค์จะเสด็จมา ปกติแล้ว เราคิดว่าเทศกาลเตรียมรับเสด็จเป็นช่วงเวลาแห่งการเตรียมพร้อม เพื่อนำไปสู่ความชื่นชมยินดีแห่งการสมโภชพระคริสตสมภพ เป็นการระลึกถึงสิ่งที่ได้เกิดขึ้นเมื่อสองพันกว่าปีที่ผ่านมา แต่ช่วงเวลานี้ พระศาสนจักรปรารถนาให้เราได้เตรียมจิตใจพร้อม ในการต้อนรับพระเยซูคริสตเจ้า เมื่อพระองค์จะเสด็จมาในอนาคต การเสด็จมาในโลกนี้ จะเป็นสัญญาณแห่งการสิ้นสุดของโลกปัจจุบัน แต่เป็นการเริ่มต้นของโลกใหม่ นั่นคือ พระอาณาจักรของพระเจ้า ย่อมหมายถึง การเสด็จมาของพระองค์ยังเกิดขึ้นในชีวิตของเราแต่ละคนในวันที่เราสิ้นลมหายใจ และต้องผ่านการพิพากษา เฉพาะพระพักตร์พระเป็นเจ้า และจะต้องรายงานในทุกกิจการงานที่เราได้กระทำ
ในขณะเดียวกัน เรายังถูกเรียกร้องให้เตรียมพร้อมที่จะรอคอยการเสด็จมาของพระองค์ในทุกช่วงเวลาของชีวิต ถึงความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว เพื่อนและบุคคลแปลกหน้า พระองค์เสด็จมาหาเราในรูปแบบที่แตกต่างกัน
- พระองค์จะเสด็จมาหาเราเหมือนภรรยาที่รอคอยอ้อมกอดของสามีที่โอบกอดด้วยความรัก
- พระองค์จะเสด็จมาหาเราในรูปแบบของ หญิงที่ขายพวงมาลัยในสี่แยกไฟแดง
- พระองค์จะเสด็จมาหาเราในรูปแบบของ บุคคลที่เดือดร้อนต้องอพยพหนีน้ำยืนรอคอยด้วยความหวังอยู่บนหลังคาบ้านของเขา ในระดับน้ำที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
- พระองค์จะเสด็จมาในรูปแบบของ บุคคลที่ใช้ชีวิตอยู่บนท้องถนนและในค่ายอพยพ เพราะบ้านของเขาได้ถูกทำลายเพราะภัยธรรมชาติ
- และพระองค์จะเสด็จมาหาเราในรูปแบบของ พี่น้องชาย - หญิง ที่ต้องทนทุกข์เพราะปัญหาด้านร่างกายและจิตใจ
ด้วยเหตุบังเอิญ ในช่วงเวลาแห่งการเตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้า ก็ยังเป็นช่วงเวลาที่เราได้มีโอกาสระลึกถึงวันเอดส์โลกซึ่งตรงกับวันที่ 1 ธันวาคม ของทุกปี ในชุมชนวัดของเรา มีคนจำนวนมากที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเชื้อเฮช ไอ วี พวกเขาไม่ได้เป็นคนแปลกหน้าสำหรับเรา แต่เขาเป็นลูกๆของเรา เป็นเพื่อน เป็นผู้ร่วมงานและเป็นพี่น้องชาย หญิง ที่อยู่ในองค์พระคริสตเจ้า
ผมรู้สึกขอบพระคุณพระเป็นอย่างยิ่ง ที่ในชุมชนของเรามีความรักและการยอมรับพี่น้องที่ติดเชื้อเฮช ไอ วี แท้จริงแล้ว ผมสามารถยืนหยัดได้ว่าเรื่องของเฮช ไอ วี ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเรา เพราะว่าเราใช้ชีวิตและทำงานด้วยกันฉันท์พี่น้องในพระคริสตเจ้าและไม่ได้ขึ้นอยู่กับผลของการตรวจเลือด
แต่น่าเสียดาย ความรักและการยอมรับที่เห็นได้ในชุมชนวัดของเราไม่ได้เป็นที่มองเห็นในสังคม ในโลกเสมอไป มีผู้ติดเชื้อเฮช ไอ วี ส่วนใหญ่ต้องเผชิญกับการแบ่งแยกและเลือกปฎิบัติ องค์การสหประชาชาติ (UNAIDS ) ได้รายงานว่ากว่า 30 ปี หลังจากมีการระบาดของโรคเอดส์ ปัจจุบัน ทั่วโลกมีผู้ติดเชื้อเฮช ไอ วี จำนวน 33.3 ล้านคน ในจำนวนนี้มี 2.5 ล้านคน ที่มีอายุต่ำกว่า 15 ปี และมีผู้ติดเชื้อ 10 ล้านคนที่ยังไม่ได้รับการรับยาต้านไวรัสเฮช ไอ วี เพื่อที่จะรักษาร่างกายของตนเอง
ในช่วงเวลาที่เรากำลังเดินทางเข้าสู่เทศกาลเตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้าและฉลองการบังเกิดของพระกุมารเยซู อีกครั้งหนึ่ง ขอให้เราได้จดจำว่าพระคริสตเจ้าได้เสด็จมาแล้ว พระองค์จะเสด็จมาอีกครั้ง ในวันสุดท้ายและพระองค์กำลังเสด็จมาหาเราในทุกๆวัน ผ่านบรรดาพี่น้องชาย หญิง โดยเฉพาะกับบรรดาพี่น้องที่ต้องทนทุกข์ทั้งฝ่ายร่างกาย จิตใจ และถูกสังคมรังเกียจ
ขอให้เราทุกคนพร้อมที่จะต้อนรับพระองค์ในทุกช่วงเวลาของชีวิต
Letter from the pastor
Dear friends,
This year, Advent season, the season of waiting for the coming of our Lord Jesus Christ begins in late November. In this season, we are encouraged to prepare our heart and mind so that we will be ready when He comes. Of course, Advent is a time of preparation that leads us to the joy of the Christmas celebration, which commemorates the birth of Jesus Christ. However, the true spirit of Advent is not just about waiting for something that has already happened over 2,000 years ago. Rather, during this time, the Church encourages us to prepare ourselves for the coming of Jesus Christ that will take place in the future. That is the coming that signals the end of the present world and the beginning of the new world, the Kingdom of God. It is also the coming that signals the end of each of our life, calling us into judgment before the Lord about the actions that we have taken in our life.
We are also called to prepare ourselves to wait for the coming of the Lord into all the moments of our life, in our relationship with family, friends, neighbors and strangers. The Lord comes to us in the form of the wife who longs for a loving embrace from her husband. The Lord comes to us in the form of the woman who sells flower leis at the traffic intersection. The Lord comes to us in the form of people standing at the rooftops to escape the water rising in their homes. The Lord comes to us in the form of people living on the streets and in temporary shelters because their homes have been destroyed by storms and other natural disasters. And the Lord comes to us in the form of our brothers and sisters who are suffering from various emotional and physical health problems.
This year, World AIDS Day falls during our Advent season. In our Church community, people who are living with HIV/AIDS are no strangers to us. They are our children, our friends, our colleagues, and our brothers and sisters in Christ. I am so thankful to God that in our community, there is wonderful acceptance of our brothers and sisters who are living with the HIV virus. In fact, I can even say that HIV is not an issue for us because we live and work together as brothers and sisters in Christ, and not based on the status of blood tests.
Unfortunately, the love and accpetance in our community is not always visible in other parts of the society and the world, where people infected with HIV still suffer from tremendous discrimination and mistreatment. Thirty years into the pandemic, UNAIDS estimates that 33.3 million people globally are living with HIV. This number includes an estimated 2.5 million children under the age of 15 years. About 10 million people are not receiving the medication they need to sustain their health.
As we journey through the Advent Season and celebrate the birth of Jesus Christ, let us again remember that Christ has already come. He will come again on the last day. And He is coming to us everyday, in the faces of our brothers and sisters, especially those who are suffering and marginalized. Let us be ready to welcome Him.
ประมวลภาพกิจกรรมประจำเดือนพฤศจิกายน 2011
ฉลองวัดเขตเมืองเลย
คุณพ่อเจ้าอาวาสและสัตบุรุษร่วมงานฉลองวัดพระคริสตเจ้ากษัตริย์แห่งสากลจักรวาล ที่จังหวัดเลย ในวันเสาร์ที่ 12 พฤศจิกายน ในการนี้ เยาวชนชาวเวียดนามซึ่งเป็นสัตบุรุษวัดหนองบัวลำภู ก็ได้ร่วมแสดงในโอกาสฉลองวัดครั้งนี้ การแสดงดังกล่าวได้ออกถึงวัฒนธรรมของชาวเวียดนามเกี่ยวกับการทำนาในภาคใต้ของประเทศเวียดนาม
มูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์
เมื่อวันที่ 1 ธันวาคม 2554 ที่ผ่านมามูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ ได้จัดกิจกรรมเดินรณรงค์วันเอดส์โลก โดยมีเป้าหมายร่วมกัน คือ “ จะไม่มีผู้ติดเชื้อเอฮ ไอ วี รายใหม่ จะไม่มีการตายเนื่องเอดส์ และจะไม่มีการตีตราหรือเลือกปฎิบัติ ” โดยมีบราเดอร์เดเมียน ลันเดอร์ส ผู้อำนวยการมูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ เป็นประธานในการเปิดงาน และมีผู้เข้าร่วมกิจกรรม จำนวน 300 คน
มูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ มีหน้าที่ให้การดูแลรักษาผู้ติดเชื้อเฮช ไอ วี ได้เข้ามาพักฟื้นร่างกายและจิตใจ บ้านหลังนี้ ไม่ใช่ดูแลฝ่ายร่างกายเท่านั้น แต่ยังมีหน้าที่ ที่จะดูแลรักษาผู้ป่วยทางด้านจิตใจเช่นกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่ช่วยให้ผู้ป่วยได้มีกำลังใจในการที่จะต่อสู้กับโรคแทรกซ้อนต่างๆ ที่จะฉวยโอกาสเมื่อเวลาที่จิตใจอ่อนแอ ก็จะส่งผลให้ร่างกายอ่อนแอด้วย มีบางครั้ง ที่ผู้ป่วยมารับการรักษาที่มูลนิธิฯ สภาพคงไม่ต่างจากร่างที่ไร้วิญญาณ แต่เมื่อเขาได้เข้ามาอยู่ที่แห่งนี้แล้ว ชีวิตใหม่ก็เกิดขึ้น กำลังใจถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญ และขณะเดียวกันก็มีผู้ป่วยบางรายก็ได้จากโลกนี้ไปด้วยความสงบ เจ้าหน้าที่ทุกคน พยายามที่จะดูแลรักษาผู้ป่วยเฮช ไอ วี ดุจญาติพี่น้อง ในขณะเดียวกัน เราทุกคนที่มีหน้าที่ดูแลผู้ป่วย ก็พยายามที่จะผลักดันให้ผู้ติดเชื้อสามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคม เมื่อร่างกายและจิตใจของเขาพร้อมที่จะเผชิญสู่สังคม ที่พวกเขาเคยใช้ชีวิตอยู่ สารวัดประจำเดือนธันวาคมฉบับนี้ ต้องการที่จะนำเสนอให้ท่านผู้อ่านได้รับรู้เรื่องราวชีวิตของชายคนหนึ่ง ที่ต้องทนทุกข์กับเชื้อ เฮช ไอ วี เขาต้องอยู่กับเชื้อนี้อย่างไร แล้วทำไม เขาจึงได้มาอยู่ที่มูลนิธิบ้านนิจจาฯ เขารู้ได้อย่างไรว่า สถานที่แห่งนี้ คือ บ้านหลังที่ สองของเขา ....
ขอให้คุณได้แนะนำตนเอง โดยใช้นามสมมุติ
* ผมชื่อ น้อย ครับเป็นคนจังหวัดกาฬสินธุ์ อายุ 56 ปี 11 เดือน
รู้ตัวว่าติดเชื้อเฮช ไอ วี เมื่อไหร่ แล้วในขณะนั้นรู้สึกอย่างไร
* เมื่อประมาณปลายปี 2537 ได้เข้าโรงพยาบาลเพื่อผ่าตัดไส้ติ่ง ที่จังหวัดสตูล จึงได้ทราบว่ามีเชื้อเอช ไอ วีอยู่ในตัวผม ในขณะนั้นไม่เกิดความรู้สึกใดๆ หรือหมดกำลังใจ เพราะผมยังสามารถทำงานเลี้ยงตนเองและครอบครัวได้เพราะร่างกายยังแข็งแรงปกติดี เป็นเพียงผู้ติดเชื้อ เอช ไอ วีเท่านั้น
คุณเคยรู้จัก มูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ก่อนใหม
* ไม่เคยทราบมาก่อนครับ
ใครเป็นคนแนะนำคุณ ให้เข้ามารักษาตัวเองที่มูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์
* เจ้าหน้าที่ บ้านคุ้มครองเด็กและสตรีจังหวัดกาฬสินธุ์ นำมาส่งที่มูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ ถึงได้ทราบว่ามีสถานที่รักษาผู้ติดเชื้อ คือ บ้านนิจจานุเคราะห์
คุณคิดว่า มูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ได้ให้อะไรสำหรับคุณบ้าง
* ให้โอกาสฟื้นฟูสุขภาพร่างกายและจิตใจ การประชุมทุกวันพุธ โดยคุณพ่อแอนโทนี่และเจ้าหน้าที่อาสา ได้อบรมส่งเสริมกำลังใจ พูดคุยกันเพื่อผ่อนคลายความทุกข์ใจ แสดงความเห็นใจซึ่งกันในกลุ่ม
ผู้ฟื้นฟูและให้ทานยาตรงเวลา
สุดท้ายนี้ คุณมีอะไรจะฝากสำหรับผู้ที่กำลังอ่าน บทความของคุณในขณะนี้ใหม
มีครับ บ้านนิจจานุเคราะห์ของเรายังขาดการสนับสนุนจากหน่วยงานต่างๆครับ ดังนั้น ผมจึงขอเป็นกระบอกเสียงที่จะขอความเมตตากรุณาผู้มีน้ำใจดีทุกท่าน โปรดบริจาคอาหารเสริมสำหรับพวกผมด้วยครับ เช่น โอวัลดิน ไมโล นมข้นหวาน จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ พร้อมกันนี้ ผมขอตอบแทนพระคุณมูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ด้วยกำลังของผม เช่น ทำความสะอาดบ้านพักและห้องทำงาน ขับรถบริการเจ้าหน้าที่ และอื่นๆ และต้องการที่จะให้บ้านนิจจาฯ ช่วยจัดหางานให้ผมทำตามความสามารถของผมเพื่อที่จะมีรายได้และดำเนินชีวิตต่อไป โดยไม่เป็นภาระแก่มูลนิธิฯและสังคม สุดท้ายนี้ ผมขอขอบพระคุณเจ้าหน้าที่มูลนิธิฯ ทุกท่าน โดยเฉพาะบราเดอร์เดเมียน ที่ได้ก่อตั้งมูลนิธิฯนี้ขึ้นมา และขอบคุณคุณพ่อที่ช่วยทำให้พวกผมมีกำลังใจ ในการดำเนินชีวิตต่อไป
ก่อนจากกันในวันนี้ ก็ต้องขอบคุณ หนึ่งชีวิตที่ได้ให้การแบ่งปันเรื่องราวชีวิตที่แสนจะเจ็บปวด ที่เขาคนนี้ก็สามารถอยู่กับมันได้ และก็ขอฝากให้ผู้อ่านทุกท่าน ได้ให้โอกาสสำหรับผู้ที่ติดเชื้อ เฮช ไอ วี ไม่ใช่เขาเท่านั้นที่รอโอกาส แต่เราทุกคน ก็ต้องการ โอกาสเช่นเดียวกับเขา ขอให้คุณเป็นคนแรกเถอะค่ะ ที่จะเปิดโอกาสและนำชีวิตของเขาสู่อ้อมกอดที่อบอุ่นและเข้าใจในความเป็นมนุษย์ที่แท้จริง
บ้านแม่มารีย์
บ้านแม่มารีย์ เป็นอีกหนึ่งหน่วยงานที่อยู่ภายใต้การดูแลของมูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ บ้านแม่มารีย์เป็นบ้านสำหรับเยาวชน ที่ติดเชื้อเฮช ไอ วี มีภาวะยากลำบาก เนื่องจากขาดการดูแลหรือพ่อแม่เสียชีวิต ต้องอาศัยอยู่กับญาติหรือผู้อุปการะที่มีฐานะยากจน บ้านแม่มารีย์ รับเยาวชนชาย—หญิง ที่มีอายุระหว่าง 15 ปี - 25 ปี ไม่มีคู่สมรส ไม่มีผู้ดูแลหรือผู้อุปการะ บ้านแม่มารีย์จะให้การส่งเสริมสนับสนุนการศึกษา ปัจจัยสี่ในการดำรงชีวิต ส่งเสริมฝึกทักษะอาชีพและสนับสนุนช่วยเหลือเยาวชนในการดำรงชีวิตในอนาคตต่อไป ปัจจุบันบ้านแม่มารีย์มีเยาวชนชาย 1 คน เยาวชนหญิง 3 คน พวกเขามีหน้าที่ ที่จะต้องดูแลรับผิดชอบ ตามบทบาทและหน้าที่ของตนเองในแต่ละวัน วันที่ 1 ธันวาคมที่ผ่านมา ซึ่งถือว่าเป็นวันเอดส์โลก วัดอัครเทวดามีคาแอล ขอเป็นส่วนหนึ่งได้เล่าบทความของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้เล่าประวัติของตนเอง เพื่อที่จะแบ่งปันให้พี่น้องได้รับฟัง ในเรื่องราวชีวิตของเธอ เธอติดเชื้อเฮช ไอ วี ได้อย่างไร และชีวิตของเธอก็ไม่เคยที่จะยอมแพ้และไม่เคยกล่าวโทษ บิดา มารดา ของตนเอง กับเพิ่มความรักและเพิ่มแรงบันดาลใจให้กับเธอ ที่จะสู้ สู้ เพื่อวันข้างหน้า ยืนหยัดที่จะอยู่ในสังคมได้อย่างปกติเหมือนคนธรรดา คนหนึ่ง
หนูชื่อ น้องกอหญ้า ( นามสมมุติค่ะ) หนูเป็นเด็กคนหนึ่งที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่โดยมูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ หนูเกิดที่จังหวัดขอนแก่น อาศัยอยู่กับพ่อ แม่เลี้ยง และน้องชาย ฐานะทางครอบครัวยากจน ชีวิตความเป็นอยู่แร้นแค้น รายได้ไม่พอกับรายจ่าย เมื่อครั้งที่หนูเป็นเด็กเล็กๆหนูไม่สบายบ่อยร่างกายอ่อนแอ เข้า- ออก โรงพยาบาลบ่อยๆ จนกระทั่งหนูอายุ 7 ขวบแม่บอกกับหนูว่าหนูติดเชื้อเอดส์ ซึ่งหนูไม่เข้าใจหรอกว่าเอดส์ คืออะไร แต่สิ่งที่หนูรับรู้และสัมผัสได้และทรมานมากกับการที่หนูต้องกินยาทุกๆวันวันละ 2 ครั้ง หนูไม่อยากกินเพราะยามีรสขม และเม็ดใหญ่ ต้องกินครั้งละหลายๆเม็ด หนูถูกบังคับให้กินยาเป็นเวลา 3 ปี หนูเบื่อและไม่รู้ว่าทำไมต้องกินยาทุกวัน และกินทำไม หนูแอบเอายาทิ้งประจำ และในที่สุดหนูก็ถูกคุณหมอดุเป็นประจำ คุณหมอเปลี่ยนยาให้หนูบ่อยๆทุกครั้งที่เปลี่ยนยา การกินยาก็ยากขึ้นจนกระทั่งหนูอายุ 10 ขวบ แม่ก็ป่วยหนักเข้า- ออกโรงพยาบาลอยู่หลายครั้งและแม่ก็จากหนูไป งานศพของแม่ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย หลังจากงานศพของแม่ผ่านไปได้ไม่นาน หนูมีความรู้สึกว่าผู้คนในหมู่บ้าน ครู เพื่อน ไม่ค่อยมีใครอยากพูดคุยกับหนู ทุกคนมองหนูเหมือนเป็นตัวเชื้อโรค หนูได้ยิน
คำพูดที่ทิ่มแทงเสียดสีจากคนในหมู่บ้านของหนูทุกวันว่า “ แม่มันเป็นเอดส์ตาย ”หนูถูกรังเกียจ หนูรู้สึกอับอายหนูมีชีวิตอยู่อย่างซังกะตายไปวันๆ ชีวิตทุกๆวันที่— ขอนแก่น หนูมืดมนหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างหนูมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันตายอย่างที่คนเขาพูดกัน สุขภาพของหนูก็แย่ลงเรื่อยๆ การรักษาด้วยยาต้านไวรัสฯไม่ได้ผล หนูดื้อต่อยาหลายๆชนิด เชื้อไวรัสในกระแสเลือดก็เพิ่มขึ้น จนคุณหมอต้องหยุดยาต้านไวรัสฯไว้ก่อน คุณหมอบอกว่ารอให้คุณหมอหาที่อยู่ใหม่ๆที่ดีๆให้หนูก่อนค่อยเริ่มยาใหม่ จนกระทั่งคุณหมอท่านส่งหนูมาอยู่ที่หนองบัวลำภู หนูอยู่ในความดูแลของมูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ หนูพักอยู่บ้านพักเยาวชน คือ บ้านแม่มารีย์ ช่วงที่หนูมาอยู่ใหม่ๆ หนูยอมรับว่าหนูสับสน หนูกลัว กลัวในสิ่งที่หนูยังมองไม่เห็น 1 เดือนผ่านไปหนูเริ่มได้รับการเรียนรู้หลายๆอย่าง หนูได้รับโอกาสทางสังคม หนูได้รับการดูแลเอาใจใส่ หนูได้เรียนหนังสือ และหนูได้เริ่มรับการรักษาด้วยยาต้านไวรัสใหม่อีกครั้งที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ยาที่หนูได้รับ การกินยายากกว่าเดิม เพราะหนูกลืนยาลงคอหนูก็อาเจียนทุกครั้ง กินอาหารก็ไม่ได้ คลื่นไส้อาเจียนตลอดทั้งวัน หนูรู้สึกท้อมากกับการกินยา แต่แล้วหนูก็ได้รับการดูแลช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ที่ดูแลหนู หนูได้เรียนรู้และเข้าใจเรื่องสุขภาพมากขึ้น ก่อนถึงเวลากินยา เจ้าหน้าที่ก็จัดเตรียมผลไม้ที่มีรสเปรี้ยว และพูดคุยกับหนูบางทีก็เล่าเรื่องตลกๆ ให้หนูฟัง จนหนูลืมอาการข้างเคียงที่มีผลจากยาต้านไวรัสฯ จนหนูสามารถดูแลตัวเองได้และกินยาได้เองโดยไม่ต้องพึ่งพาผลไม้หรือสิ่งอื่นๆ ช่วย ชีวิตของหนูได้รับการเปลี่ยนแปลง เห็นได้ชัดเจนจากหลายๆเรื่อง เช่น ในอดีตหนูไม่ได้เรียนหนังสือ มีความเป็นอยู่อย่างแร้นแค้นทุกข์ยาก อดมื้อ อิ่มมื้อ ถูกรังเกียจจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองผู้คน ไม่กล้ายิ้ม ไม่กล้าแม้แต่จะมีลมหายใจ อดีตที่ผ่านมาหนูตายทั้งเป็น ปัจจุบัน หนูมีชีวิตใหม่ที่สดใสสวยงาม หนูได้รับโอกาสมากมายจากบ้านแม่มารีย์ หนูได้เรียนหนังสือ หนูมีเพื่อน หนูมีสังคม หนูมีพ่อ มีแม่ที่คอยอบรมสั่งสอน ทำให้หนูมีโอกาสได้เรียนรู้ชีวิตหลายๆอย่าง ทำให้ได้เข้าใจระหว่าง คำว่า “ เอดส์ ” กับ “ เชื้อเอช ไอ วี ” และเข้าใจคำว่า” คุณค่าและศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ ” ความเท่าเทียบกันในสังคม
ณ วันนี้ หนูยิ้มได้เต็มหน้าและกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นสบตาผู้คนในสังคมได้อย่างภาคภูมิใจ มูลนิธิบ้านนิจจาฯได้เติมเต็มให้กับชีวิตที่ขาดวิ่นของหนู ขอบคุณอย่างสุดซึ้งสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่มอบเป็นของขวัญที่ลำค่าสำหรับชีวิตของเด็กติดเชื้อ เอช ไอ วี คนหนึ่ง
หนูขอขอบพระคุณทุกๆท่านที่ได้ช่วยเหลือหนูและช่วยกันคืนชีวิตใหม่ที่สดใสให้หนูจนหนูสามารถตอบโจทย์ของสังคมได้ ขอบคุณค่ะ
ด้วยรักและขอบคุณ
จาก .. เด็กหญิงกอหญ้า..
พิธีกรรม
ในช่วงเวลาแห่งการเตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้า ถ้าหากเรามีโอกาสได้ไปตามวัดต่างๆ เราอาจจะพบว่าที่หน้าพระแท่น จะมีพวงหรีดประดับประดาด้วยใบไม้สีเขียวและเทียน 4 เล่ม จะมองเห็นเทียนที่มีสีม่วงและสีชมพู อาจจะมีข้อสงสัยว่า พวงหรีดที่เห็นอยู่นี้ มันมีความหมายว่าอย่างไร ในขณะที่คาทอลิกบางคนอาจจะไม่เข้าใจเช่นเดียวกับพุทธศาสนิกชน แต่สารวัดของเราฉบับนี้ จะมาตอบคำถามเกี่ยวกับประเพณีการทำพวงหรีด ก่อนถึงวันฉลองการบังเกิดของพระกุมาร
บทความ โดยคุณพ่อ ฟรังซิส ไวย์เซอร์ SJ ., The Liturgical Press, Minnesota, 1964, หน้า 58-60
เมื่อเข้าสู่เทศกาลเตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้า หรือช่วง 4 สัปดาห์ก่อนฉลองพระคริสต์สมภพ มีหลายวัดที่นิยมหาพวงหรีด สีเขียว พร้อมเทียน 4 ต้น มาประดับในบ้าน ในโรงเรียน หรือในวัด
สมัยก่อนเราไม่มีธรรมเนียมเช่นนี้ หรีดเตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้าได้กำเนิดไม่กี่ร้อยปีนี่เอง ในประเทศเยอรมันภาคตะวัน ออก โดยธรรมเนียมชาวบ้าน ตอนปลายพฤศจิกายน และต้นธันวาคม มีการเผาไฟ ชาวคริสต์ในสมัยกลางคงรักษาสัญลักษณ์สืบทอดกันมาเป็นประเพณี
คนสมัยศตวรรษที่ 16 มีคนเกิดความคิดว่าเอาไฟมาใช้เป็นสัญลักษณ์ ในศาสนาถึงการเตรียมฉลองพระคริสต์สมภพ (คริสต์ มาส) ในบ้านของชาวคริสต์ คนทั่วไปก็ชอบความคิดนี้ คือ พี่น้องคริสเตียน และคาทอลิก ในส่วนต่างๆของประเทศเยอรมัน ประดับไฟ หรีดเตรียมฉลองพระคริสตสมภพ มาจาก หรีดของต้นสน (Fir laurel)ไม้ที่เขียวตลอดปี ทำเป็นขนาดต่างๆ โดยเอามาใช้แขวนเพดาน ตามเสา ตามหน้าต่าง หรือวางโต๊ะ หรือแท่นพระที่สมาชิกในครอบครัวใช้ภาวนาด้วยกัน (ธรรมเนียมชาวยุโรป จะภาวนาด้ วยกัน เช่นก่อนทานอาหาร ก่อนนอน) นอกจากหรีดของต้นสนแล้ว ยังมีเทียน 4 ต้น ตั้งตรง ห่างเท่าๆกัน เทียนทั้ง 4 เป็นสัญลักษณ์หมายถึง 4 สัปดาห์ก่อนฉลองคริสต์มาส แต่ละวันตอนเย็น ครอบครัวจะอธิษฐานพร้อมกันสั้นๆ ในวันอาทิตย์ จะจุดเทียนเพิ่มขึ้นที่ละต้น จนครบ 4 ต้น ในสัปดาห์ที่ 4 แสงเทียนจะส่องสว่างไสว หมายถึงเรายินดีฉลองวันสมภพของพระเยซูเจ้า ก่อนภาวนาเขาจะดับไฟในห้องนั้น แล้วจุดเทียนให้ส่องสว่ างขับไล่ความมืดออกไป ปรกติเราใช้เทียนสีม่วง ยกเว้นต้นที่ สาม ใช้สีกุหลาบ หรือ สีม่วง ก็ได้ ตามอาภรณ์ของพระสงฆ์ในพิธีกรรมที่วัด ที่ใช้สีกุหลาบเพราะแสดงว่าใกล้คริสต์มาสแล้ว
หรีดเตรียมฉลองปีคริสตสมภพไม่มีความสัมพันธ์ใดกับพิธีกรรมในพระศาสนจักร ไม่ใช่สิ่งคล้ายศีล (Sacramental) ไม่เคยมีการประกาศเป็นทางการในเรื่องนี้ อย่างไรก็ดี การภาวนาที่เหมาะสมกับโอกาสย่อมช่วยเราให้ได้รับพระพร
สัญลักษณ์การใช้หรีดเตรียมฉลองคริสต์มาสนี้ เตือนใจเราให้คิดถึงผู้ซื่อสัตย์ในพระคัมภีร์พันธสัญญาเดิม “เพื่อส่องสว่างแก่ ทุกคนที่อยู่ในความมืด และในเงามืดแห่งความตาย” (อสย.9:1,42:7 ลก.1:79) ประกาศกประกาศถึงพระผู้ไถ่ เมื่อใจของคนศรัทธาจะลุ กร้อนดุจเปลวไฟปรารถนาพระผู้ไถ่ (พระเมสสิยาห์) หรีดนี้จึงเป็นเครื่องหมายถึงเวลาที่พระคริสตเจ้าเสด็จมาบังเกิด (หรีดเน้นสัญลักษณ์ในสมัยโบราณ หมายถึงชัยชนะ และเกียรติยศ)
หลังจากกภาวนาขอพระพรเพื่อเตรียมฉลองพระคริสต์สมภพสมาชิกในบ้านจะร้องเพลงเตรียมรับพระคริสตเจ้า หรือเพลงเทิดเกียรติพระนางมารีย์ บางแห่งในยุโรปเป็นธรรมเนียมให้คนที่ชื่อ ยอห์น (ผู้ชาย) หรือโจแอน (ผู้หญิง) เป็นผู้จุดเทียน เพราะยอห์น เป็ นผู้เขียนพระวรสารที่บอกว่า พระคริสตเจ้าทรงเป็นแสงสว่างส่องในความมืด (บทที่ 1:5) และยอห์น บัปติสต์ เป็นคนแรกที่เห็นแสงสว่างนั้น เวลาประกอบพิธีล้างที่แม่น้ำจอร์แดน
เด็กๆมักจดจำประสบการณ์ วันฉลองในวัยของเขาเสมอ เป็นต้นในช่วงคริสต์มาส นอกจากนั้น การภาวนาพร้อมกันในครอบ ครัวก็เป็นการปฏิบัติตามที่พระเยซูเจ้ากล่าวว่า “ที่ใดมีสองหรือสามคนชุมนุมกันในนามของเรา เราอยู่ที่นั้นท่ามกลางพวกเขา” (มธ.18:20)
คุณมีพระคริสตเจ้าในบ้าน เมื่อคุณเป็นเด็ก นี่เป็นความจริงที่น่าสนใจ หากลองตามประเพณีเรียบๆนี้ให้มีความหมาย
หวังเป็นอย่างยิ่งว่า บทความที่เรานับมาฝากให้ทุกท่านได้อ่านในเรื่องของพิธีกรรม คงจะเพิ่มพูนความรู้ที่มีอยู่แล้ว ให้แน่นเอียดไปด้วย ความหมายที่แท้จริงของเทศกาลเตรียมรับเสด็จพระคริสตเจ้านะค่ะ
วันศุกร์ที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2554
วันอาทิตย์ที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
วันพฤหัสบดีที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
วันอาทิตย์ที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
วันอาทิตย์ที่ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
วันอาทิตย์ที่ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
วันพฤหัสบดีที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
สารจากคุณพ่อเจ้าอาวาส
ทุก ๆปีในเดือนพฤศจิกายน จะมีสองเหตุการณ์ที่พระ ศาสนจักรทำการเฉลิมฉลองนั่นคือ วันสมโภชนักบุญทั้งหลายและวันระลึกถึงผู้ล่วงลับ เหตุผลที่พระศาสนจักรทำการสมโภชนักบุญทั้งหลาย ก็เพราะในปีปฎิทินคาทอลิก พระศาสนจักรจัดให้แต่ละวันเป็นวันสำคัญของนักบุญแต่ละองค์ สำหรับวันสมโภชนักบุญทั้งหลายตรงกับวันที่ 1 ในเดือนพฤศจิกายนพระศาสนจักรได้สมโภชนักบุญทั้งหมดที่อยู่บนสวรรค์ ขณะที่เราทราบประวัติเกี่ยวกับนักบุญหลายองค์และเราระลึกถึงท่านเหล่านั้น แต่ก็ยังมีนักบุญอีกหลายองค์ที่เรายังไม่ทราบประวัติของท่านและยังไม่ได้รับเกียรติยกย่องอย่างเป็นทางการ ในวันสมโภชนักบุญทั้งหลาย เรามีความเชื่อว่านักบุญทั้งหลายของพระเป็นเจ้ายังมีชีวิตอยู่ เช่นเดียวกับเรา และพร้อมที่จะอธิษฐานภาวนาเพื่อเราเสมอ
สำหรับวันระลึกถึงผู้ล่วงลับ นี่คือวันพิเศษ ในปีพิธีกรรมพระศาสนจักรได้จัดสรรวันที่ 2 พฤศจิกายน ให้เราได้ภาวนาเพื่อผู้ที่ล่วงลับ อาจจะมีคำถามว่า ทำไมต้องระลึกถึงบรรดาผู้ล่วงลับ ไม่มีความจำเป็นที่จะภาวนาสำหรับผู้ที่สิ้นใจและบรรดาผู้ที่ได้รับรางวัลขึ้นสวรรค์ การที่เรามีวันฉลองและวันระลึกถึงผู้ล่วงลับ เรามีความเชื่อว่าดวงวิญญาณที่สิ้นใจจะได้พบพระเป็นเจ้า แต่ดวงวิญญาณที่จะพบพระเป็นเจ้าได้นั้น จะต้องเป็นผู้บริสุทธิ์ ดังนั้น ผู้ที่สิ้นใจในขณะที่ยังมีมลทินของบาปหรือยังไม่บริสุทธิ์เขาจึงไม่สามารถเข้าพระอาณาจักรสวรรค์ได้ พวกเขาเหล่านั้นจึงต้องใช้โทษบาปของตนในสถานที่เรียกว่า ไฟชำระ จะช้านานแล้วแต่สภาพวิญญาณของเขา เมื่อผ่านช่วงเวลานั้นไปแล้ว พวกเขาจะได้เข้าสู่พระอาณาจักรสวรรค์ได้
วันสำคัญของพระศาสนจักรในเดือนพฤศจิกายน เตือนใจเราแต่ละคนว่า เราทุกคนถูกเรียกร้องให้มีบทบาทสำคัญในความรอดพ้นของบรรดาดวงวิญญาณคริสตชนญาติพี่น้องที่ล่วงลับ รวมทั้งดวงวิญญาณที่ไม่มีใครระลึกถึง คำภาวนาของเราจะช่วยส่งผลสำหรับดวงวิญญาณที่ล่วงลับในอนาคต ในขณะเดียวกันเราก็เฉลิมฉลองความจริงที่ว่า บนสวรรค์นั้นมีนักบุญมากมาย ซึ่งพร้อมที่จะอธิษฐานเพื่อเราเสมอ เหมือนที่เราภาวนาเพื่อดวงวิญญาณในไฟชำระ นั่นคือวงจรแห่งความรักและความเป็นหนึ่งเดียวกันที่แสดงให้เห็นถึงความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งระหว่างสิ่งสร้างทั้งหลายทั้งในสวรรค์และบนแผ่นดิน
ดังนั้น เราคงไม่ลืม ที่จะภาวนาเพื่อผู้ที่ล่วงลับไม่ใช่แค่ หนึ่งหรือสองวันเท่านั้น แต่เราจะภาวนาเพื่อผู้ที่ล่วงลับให้อธิษฐานภาวนาเพื่อเราด้วย วันฉลองนี้ เราเพียงเน้นให้เห็นถึงความชัดเจนในความเชื่อของเรา ส่งเสริมกิจศรัทธาเหล่านี้ เพื่อความรอดพ้นของจิตวิญญาณทั้งหลายและเพื่อจิตวิญญาณของเราเอง
ประมวลภาพกิจกรรมประจำเดือนตุลาคม 2011
เยี่ยมเยียนสัตบุรุษเขตเมืองเลยและหนองบัวลำภู
เมื่อวันพุธที่ 19 ตุลาคม 2554 วัดอัครเทวดามีคาแอล หนองบัวลำภู มีโอกาสต้อนรับพระอัครสังฆราชโจวานนี ดานีเนลโล ฯพณฯ เอกอัครสมณทูตวาติกันประจำประเทศไทย ในโอกาสที่ท่านเดินทางมาเยี่ยมสังฆมณฑลอุดรธานี โดยมีพระคุณเจ้ายอแซฟลือชัย ธาตุวิสัย พระสงฆ์ นักบวชชาย หญิง และสัตบุรุษให้การต้อนรับ ท่านได้รับฟังการรายงานเกี่ยวกับงานอภิบาลและงานเมตตาจิตของคณะนักบวชโดยเฉพาะคณะพระวจนาตถ์ของพระเจ้าและคณะซิสเตอร์แห่งเมตตาธรรม หลังจากนั้นก็เยี่ยมชมสถานที่โดยเริ่มจากมูลนิธิบ้านนิจจานุเคราะห์ วัด บ้านเด็กคุณแม่เทเรซาและ ในช่วงรับประทานอาหารเที่ยงคุณพ่อที่ทำงานอภิบาลในเขตเมืองเลยได้ขึ้นกล่าวรายงานความก้าวหน้าของงานอภิบาลให้ท่านได้รับทราบ
ประมวลภาพกิจกรรมประจำเดือนตุลาคม 2011
สวดสายประคำ คือศูนย์กลางแห่งครอบครัว นำรูปพระแม่เยี่ยมบ้านสัตบุรุษวัดในโอกาสเดือนแม่พระ
ค่ายเยาวชนเวียดนาม “ ดำเนินชีวิตด้วยความชื่นชมยินดี ”
เมื่อวันที่ 21 –23 ตุลาคม มีเยาวชนชาวเวียดนามจากสถานที่ต่างๆ ได้เดินทางมาร่วมกิจกรรมที่วัดอัครเทวดามีคาแอล หนองบัวลำภู กิจกรรมครั้งนี้เน้นให้ข้อคิดเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของเยาวชนในปัจจุบันให้สอดคล้องกับคำสอนของพระศาสนจักร การแข่งขันตอบคำถามในเรื่องของคำสอน กีฬาฮาเฮ และกิจกรรมอื่นๆอีกมากมาย โดยมีคุณพ่อแอนโทนี่ เลดึ๊ก เป็นผู้รับผิดชอบในการจัดค่ายครั้งนี้และได้รับเชิญคุณพ่อนาม โฮ ,SVD ร่วมเป็นวิทยากร จำนวนเยาวชนที่เข้าร่วมกิจกรรม 50 คน
เยาวชนเวียดนามกล่าวความในใจ....
สวัสดีครับ ผมชื่อ ถัง เหงียน ขอเป็นตัวแทนของเยาวชนที่ได้เข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เข้าร่วมกิจกรรมเยาวชนเวียดนามในประเทศไทย ผมรู้สึกประทับใจและมีความยินดีที่ประเทศเพื่อนบ้าน ได้ให้การต้อนรับกลุ่มเยาวชนเวียดนามเป็นอย่างดี
ก่อนที่จะเริ่มการแบ่งปัน ผมขอขอบคุณคุณพ่อแอนโทนี่ เลดึ๊ก ที่ได้เป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดค่ายครั้งนี้ ขอบคุณบราเดอร์เดเมียนที่ได้ให้การอนุเคราะห์สถานที่และอุปกรณ์ต่างๆ เพื่อกิจกรรมครั้งนี้ ได้สำเร็จไปได้ด้วยดี
ค่ายครั้งนี้ มีเยาวชนจำนวน 50 คนที่ได้เข้าร่วมกิจกรรม เยาวชนมาจากสถานที่ต่างๆ เช่น นักศึกษาราชภัฎจังหวัดอุดรธานีและผู้ที่ใช้แรงงานในต่างจังหวัด ทำให้ลดช่องว่างระหว่างนักศึกษาและผู้ที่ใช้แรงงาน ทุกคนร่วมมือร่วมใจกันทำให้ค่ายครั้งนี้ มีความรัก ความเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่แบ่งแยกชนชั้นที่เราสามารถสัมผัสได้ สิ่งที่ผมภูมิใจมากที่สุด คือ ทุกครั้งที่เยาวชนชายมารวมกลุ่มก็จะมีการชกต่อยหรือทะเลาะวิวาทเป็นประจำ แต่กิจกรรมครั้งนี้ทำให้ทุกคนรักกันและ มีความเชื่อมากขึ้นในองค์พระคริสต์เจ้า พวกเราได้เรียนรู้จากวิทยากรรับเชิญ คือ คุณพ่อนาม โฮ ที่เดินทางมาจากประเทศเวียดนาม ในเรื่องที่เกี่ยวกับความเชื่อ ความไว้วางใจ และความรัก ผมหวังว่าในอนาคต ผมและเยาวชนชาวเวียดนามจะได้มีโอกาสร่วมกิจกรรมครั้งนี้อีก ผมหวังไว้เช่นนั้นครับ
Letter from the pastor
Dear friends,
In the month of November, there are two occasions that the Church celebrates, which is All Saints Day and All Souls Day. The reason we have All Saints Day is because every day in the Church calendar has a saint day, but the Solemnity of All Saints is when the Church honors all saints, known and unknown. While we have information about many saints, and we honor them on specific days, there are many unknown or unsung saints, who may have been forgotten, or never been specifically honored. On All Saints Day, we celebrate these saints of the Lord, and ask for their prayers and intercessions. We believe that the saints of God are just as alive as you and I, and are constantly interceding on our behalf.
As for All Souls Day, it is a special day in the liturgical year that the Church sets aside to pray for the dead. But why pray for the dead? There is no need to pray for those who have died and gone straight to heaven. The feast presumes that some who die are imperfectly purified of their sinfulness, and while assured to eventual benefits of eternal life, are barred from immediate access to heaven. Instead, they are held in purgatory where they are cleansed of their sinfulness, and after an indeterminate time, are finally released to take their place in God’s Kingdom.
These two days, celebrated on November 1 and November 2 remind us that each of us is called to remember and pray for those who have gone before us. We have an important role to play in the salvation of the souls of our loved ones, as well as the souls of those whom have been forgotten. Our prayers and almsgiving have a direct impact on the fate of the dead whose souls have not been able to take their place in God’s throne. At the same time, we rejoice in the fact that in heaven, there are numerous saints who are applying their effort on our behalf, just as we are praying for the souls in purgatory. It is a circle of love and unity that expresses the deep connectedness of all of God’s creation both in heaven and on earth.
At the same time, we must remember that it is not just on these two feasts that we pray for the dead or that we ask the saints to intercede on our behalf. Rather, these feasts highlight our faith and encourage us to take these actions everyday so that the salvation of souls and that of our own soul is achieved.
แผนอภิบาลวัดปี ค.ศ. 2011-2015
วัดอัครเทวดามีคาแอลได้จัดทำแผนอภิบาลวัด ตามแผนอภิบาลของสังฆมณฑลอุดรธานี ได้จัดทำแผนอภิบาล 10 แผน แต่ละแผนจะระบุกิจกรรมและวันที่จัดกิจกรรมอย่างชัดเจน โดยเน้นการมีส่วนร่วมของกลุ่มคริสตชนในวิถีชุมชนวัด กิจกรรมและโครงการที่จัดทำขึ้นเป็นกิจกรรมต่อเนื่องจากแผนอภิบาลวัดในปีที่ผ่านมา จะมีกิจกรรมเพิ่มเติมเข้ามาในส่วนของการอภิบาลครอบครัว เด็ก เยาวชน สตรี คริสตชนกลุ่มพิเศษต่างๆและงานด้านการอบรม สารวัดแต่ละเดือนจะนำเสนอแผนอภิบาลแต่ละแผนงาน เพื่อให้สัตบุรุษและผู้อ่านทุกท่านได้รับทราบในแผนอภิบาลของวัด สารวัดประจำเดือนตุลาคม ขอนำเสนอ..
แผนงานที่ 10 การประสานสัมพันธ์
“ แม้ร่างกายเป็นร่างกายเดียว แต่ก็มีอวัยวะหลายส่วน อวัยวะต่างๆ เหล่านี้แม้จะมีหลายส่วนก็ร่วมเป็นร่างกายเดียวกันฉันใด พระคริสตเจ้าก็ฉันนั้น ท่านทั้งหลายเป็นพระกายของพระคริสตเจ้า แต่ละคนต่างก็เป็นอวัยวะของพระกายนั้น ” ( 1 คร 12:12,27 )
ร่างกายมนุษย์รวมอวัยวะหลายส่วนให้เป็นหนึ่งเดียวกันฉันใด พระคริสตเจ้าก็ทรงนำคริสตชนทุกคนเข้ามาเป็นหนึ่งเดียวกันในพระวรกายของพระองค์ฉันนั้น และดังนี้พระคริสตเจ้าทรงเป็นที่มาของเอกภาพในพระศาสนจักรพระคริสตเจ้าทรงเป็นที่มาของเอกภาพในพระศาสนจักร
1.คริสตชนทุกฐานะชีวิตต้องเข้าใจอย่างแท้จริงถึงความหมายการเป็นพระศาสนจักรหนึ่งเดียวแห่งพระกายทิพย์ของพระคริสตเจ้า จึงจำเป็นต้องสร้างกระบวนการสื่อสารและการมีส่วนร่วม โดยเน้นหลักการ 3 ประการ คือการเสริมสร้างชุมชนให้เข้มแข็ง การทำงานเป็นองค์รวม และการมีส่วนร่วมอย่างจริงจัง
1. เจ้าอาวาสวัด มอบหมายให้เจ้าหน้าที่ประจำวัดเป็นผู้ประสานงานกับสภาอภิบาลวัดเกี่ยวกับกิจกรรมของวัด โครงการ งบประมาณต่างๆ นอกจากนี้ ก็มีการติดต่อประชาสัมพันธ์กับหน่วยงาน ร้านค้าและองค์กรต่าง ๆ
2. มีการจัดเก็บข้อมูล สรุปรายงานผล และประชาสัมพันธ์ให้สัตบุรุษรับทราบถึงการดำเนินงาน เมื่อเสร็จสิ้นกิจกรรม
3. จัดเก็บงานด้านสารบัญ เอกสารต่างๆ ให้ชัดเจน เพื่อสะดวกในการค้นหาข้อมูล ด้านอภิบาล สำหรับคุณพ่อเจ้าอาวาสที่จะมารับหน้าที่ในอนาคตต่อไป
สารวัดฉบับนี้ เป็นสารวัดฉบับสุดท้ายในการนำเสนอแผนอภิบาลวัดอัครเทวดามีคาแอล หนองบัวลำภู การดำเนินงานด้านอภิบาล ได้จัดกิจกรรมตามแผนอภิบาล เมื่อเสร็จสิ้นกิจกรรมก็จะสรุปการจัดทำกิจกรรมเป็นรูปเล่มและประมวลภาพผ่านทาง
http://www.nongbualamphu-catholic.org http://stmichaelnongbualamphu.blogspot.com
www. Facebook.com/stmichaelnongbualamphu
ขอเชิญทุกท่านเข้าเยี่ยมชม และติดตามกิจกรรมของวัดอัครเทวดามีคาแอล หนองบัวลำภู โดยผ่านทางสื่อเทคโนโลยีที่ได้นำเสนอ
พิธีกรรม
วันสมโภชนักบุญทั้งหลายและวันระลึกถึงผู้ล่วงลับ
วันสมโภชนักบุญทั้งหลายและวันระลึกถึงผู้ล่วงลับ อาจกล่าวได้ว่า สองวันนี้เป็นวันพิเศษในรอบปี เหตุไฉนจึงกล่าวเช่นนั้น ทั้งสองวันมีความสำคัญอย่างไร ในหน้าพิธีกรรมของสารวัดเดือนพฤศจิกายน ขอเผยแพร่พระโอวาทของสมเด็จพระสันตะปาปาที่ให้ข้อคิดในวันสมโภชนักบุญทั้งหลายว่า " ทุกคนถูกเรียกให้มาเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ 1 พฤศจิกายน " / 2 พฤศจิกายน
สมเด็จพระสันตะปาปา เบเนดิกต์ ที่ 16 ประมุขสูงสุดแห่งพระศาสนจักรโรมันคาทอลิก ทรงประทานข้อคิดสะกิดใจเนื่องในโอกาสวันสมโภชนักบุญทั้งหลายด้วยการเน้นย้ำว่า ความศักดิ์สิทธิ์มิได้เป็นสิทธิพิเศษที่สงวนไว้ให้กับคนบางกลุ่มเท่านั้น แต่ความศักดิ์สิทธิ์คือคำถามที่พระมอบให้ทุกคนได้ตอบว่าจะดำเนินชีวิตเช่นนั้นหรือไม่ โดยพระองค์ตรัสเรื่องดังกล่าว ในระหว่างการนำสวดภาวนาเทวทูตถือสาร เมื่อช่วงเย็นวันพฤหัสบดีที่ 1 พฤศจิกายน ในปีค.ศ. 2007
"ในช่วงแรกๆที่พระศาสนจักรได้รับการก่อตั้งขึ้น คริสตชนทุกคนต่างได้รับการเรียกให้มาเป็นนักบุญ พวกเขาได้รับความศักดิ์สิทธิ์มาตั้งแต่เกิดด้วยศีลล้างบาปซึ่งได้ผูกเราเข้ากับพระเยซูและพระธรรมล้ำลึกปาสกาของพระองค์ แต่กระนั้นก็ดี การจะเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์หรือนักบุญ เราจำเป็นต้องดำเนินชีวิตอย่างสนิทสัมพันธ์กับพระองค์"
"บางครั้ง เรานึกไปเองว่า ความศักดิ์สิทธิ์เป็นสิ่งที่สงวนไว้ให้กับผู้ที่ได้รับเลือกสรรบางคน แต่ในความเป็นจริง การดำเนินชีวิตเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์คือหน้าที่ของคริสตชนและของมนุษย์ทุกคน ดั่งจดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวเอเฟซัสที่ว่า มนุษย์ทุกคนถูกเรียกให้เป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ ในวันสุดท้ายหรือวันพิพากษา อาณาจักรของพระเจ้าจะประกอบไปด้วยผู้ดำเนินชีวิตเช่นเดียวกับเด็กๆและดำเนินชีวิตเหมือนกับพระองค์" พระสันตะปาปา ทรงย้ำชัดเจน
จากนั้น พระสันตะปาปาทรงชื่นชมความหลักแหลมของพระศาสนจักรที่จัดให้วันสมโภชนักบุญทั้งหลายและวันภาวนาอุทิศแด่ผู้ล่วงลับอยู่ติดกัน พร้อมกันนี้ พระองค์ยังสนับสนุนให้คริสตังทุกคนร่วมกันสวดภาวนาขอบคุณพระที่ประทานให้นักบุญทั้งหลาย ได้มีชีวิตอยู่และเป็นแบบอย่างแก่เรา นอกจากนี้ เรายังต้องสวดภาวนาเพื่อดวงวิญญาณผู้ล่วงลับทุกคนอีกด้วย
"ด้วยปรีชาญาณของพระศาสนจักรที่ได้จัดวางให้วันสมโภชนักบุญทั้งหลายอยู่ติดกับวันภาวนาอุทิศแด่ผู้ล่วงลับ ดังนั้น คำภาวนาของเราทุกคนที่สรรเสริญพระเจ้าและท่านนักบุญเหล่านั้น ยังได้ร่วมเป็นคำภาวนาให้กับผู้ล่วงลับที่ได้จากโลกนี้ก่อนเรา เพื่อเข้ารับชีวิตนิรันดร"
"ผู้ที่เป็นศูนย์กลางของบรรดานักบุญทั้งหลายก็คือแม่พระ ซึ่งเปี่ยมด้วยความสุภาพถ่อมตนและสูงส่งกว่าสิ่งสร้างทั้งมวล ขอให้เรามอบตัวเราไว้ในอารักขาของแม่พระ และเมื่อนั้น เราจะก้าวเดินต่อไปอย่างเข้มแข็งบนหนทางแห่งความศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน" พระสันตะปาปา ตรัสปิดท้าย
วันระลึกถึงผู้ล่วงลับ เรามักจะคิดถึงบรรพบุรุษ และผู้ที่เรารักใคร่นับถือซึ่งตายหรือล่วงลับไปแล้วซึ่งรวมกันแล้วมีจำนวนมหาศาล นับไม่ถ้วน เราเชื่อว่าบรรดาท่านเหล่านั้นได้บรรลุความรอดโดยอยู่ในสวรรค์แน่นอนแล้ว หรือได้บรรลุความรอดโดยยังต้องติดค้างชำระตนอยู่ ณ แห่งหนใด การรำลึกถึงผู้ตาย หรือผู้ล่วงลับจึงเน้นไปในลักษณะอุทิศกุศลกรรมต่างๆ ที่ตั้งใจกระทำ เพื่อเป็นการไถ่โทษให้แก่ท่านเหล่านั้นจะได้บรรลุถึงความรอดในสวรรค์อย่างแน่นอนต่อไป ส่วนการขอศีล ขอพรจากท่าน ก็สามารถกระทำได้เช่นเดียวกับ “ศรัทธาต่อวิญญาณในไฟชำระ” ที่ยังนิยม และส่งเสริมให้กระทำกันอยู่ในปัจจุบันทั้งหลาย ในวันรำลึกถึงผู้ล่วงลับ ก็จะมีพิธีมิสซาพิเศษและพิธีเสกสุสาน เปิดโอกาสให้บรรดาคริสตชนได้คืนสู้เหย้า มาร่วมพิธีมิสซาพิเศษและเสกสุสานกันอย่างคับคั่ง อุทิศแก่บรรพบุรุษ ญาติสนิท มิตรสหาย ซึ่งเชื่อว่าในสวรรค์ก็คงจะมีการฉลองสมโภชอย่างใหญ่โตไม่แพ้กัน สิ่งสำคัญก็คือ อย่ากระทำเพียงเพราะเป็นเทศกาล หรือเป็นธรรมเนียม แต่ให้ออกมาจากใจจริง ใจรัก และใจศรัทธา จึงจะเกิดผลตามเป้าประสงค์ของพระศาสนจักร
วันเสาร์ที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2554
วันศุกร์ที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2554
วันศุกร์ที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2554
วันพุธที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2554
สารจากคุณพ่อเจ้าอาวาส
พี่น้องที่รัก ก่อนงานฉลองวัดประจำปี ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับช่างตัดผมซึ่งเป็นช่างประจำ ผมได้ทราบข่าวพยากรณ์อากาศจากช่างตัดผมว่าจะมีฝนตกตลอดเดือนกันยายน เมื่อได้ยินข่าวนี้ ก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย เพราะงานฉลองวัด กำลังจะเกิดขึ้นในวันเสาร์ที่ 24 กันยายน และสิ่งที่ช่างตัดผมได้พูดก็เป็นจริง ตลอดสัปดาห์ก่อนจะถึงวันฉลองวัด ไม่มีวันไหนที่พื้นดินจะไม่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน ไม่เวลาใดก็เวลาหนึ่ง แต่เมื่อถึงวันฉลองวัด ท้องฟ้ากลับแจ่มใส พระอาทิตย์ส่องแสงยามเช้า ไม่มีหยดน้ำฝนให้เห็นแม้แต่หยดเดียว
ชุมชนวัดเล็กๆของเรา ได้รับเกียรติต้อนรับแขกจากสังฆมณฑลอุดรธานี และสังฆมณฑลอื่นๆ รวมทั้งจากกรุงเทพด้วย หนึ่งครั้งในรอบปี ที่ชุมชนเล็กของเราได้พัฒนาและเติบโตขึ้น มีคนจำนวนมากมายมาร่วมงานฉลองวัด ฉลองความเชื่อคาทอลิกกับเรา
คำให้โอวาทตอนท้ายในพิธีบูชาขอบพระคุณ พระคุณเจ้ายอแซฟลือชัย ธาตุวิสัย ได้ตั้งข้อสังเกตว่า วัดอัครเทวดามีคาแอล หนองบัวลำภู เป็นวัดอินเตอร์ เพราะในงานฉลองวัด ทุกคนได้มองเห็นถึงความหลากหลายซึ่งสะท้อนองค์ประกอบของชุมชนวัด เป็นชุมชนที่ประกอบไปด้วยวัฒนธรรม ชนชาติ ภาษาต่างๆ มีแขกคนหนึ่งที่มาร่วมงานฉลองวัด ได้พูดว่า ช่วงที่รับประทานอาหารเที่ยงร่วมกัน ได้ยินคนพูดภาษาต่างๆ เช่น ภาษาอินเดียภาษาอังกฤษ ภาษาตากาล๊อก ภาษาอีสาน ภาษาไทยกลาง ภาษาเวียดนาม ในท่ามกลางบรรยากาศที่น่ายินดีมาก ทุกคนรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
เราเป็นชุมชนที่อินเตอร์จริงๆ เราสะท้อนส่วนเล็กๆของพระศาสนจักรสากล พระศาสนจักรที่จะต้อนรับคนจากทุกวัฒนธรรม ทุกสถานะ คนที่ได้มาร่วมฉลองวัดได้เห็น ได้สัมผัสถึงสิ่งนี้ และมีความชื่นชมในเอกลักษณ์ของวัดเรา
ความคาดหวังของผม คือ ชุมชนวัดอัครเทวดามีคาแอล หนองบัวลำภู จะเป็นสถานที่แห่งความหลากหลายต่อไป และจะยืนยันถึงสิ่งที่นักบุญเปาโลได้กล่าวว่า
“ ไม่มีชาวยิวหรือชาวกรีก ไม่มีทาสหรือไทย ไม่มีชายหรือหญิงอีกต่อไปเพราะท่านทุกคนเป็นหนึ่งเดียวกันในพระคริสตเยซู ” กท3:28
ประมวลภาพงานฉลองวัด 24 กันยายน 2011
.....พระอาทิตย์ส่องแสงยามเช้า สู่รุ่งอรุณวันใหม่....
เช้าวันเสาร์ที่ 24 กันยายน 2011 คุณพ่อแอนโทนี่ เลดึ๊ก เจ้าอาวาส สภาภิบาลวัดอัครเทวดามีคาแอล นักเรียนคำสอน เยาวชน ให้การต้อนรับสัตบุรุษที่เดินทางมาร่วมฉลองวัดอัครเทวดามีคาแอลกันอย่างล้นหลาม เพื่อมาร่วมฉลองกลุ่มคริสตชนท้องถิ่นที่เราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ฉลองความภาคภูมิใจในชีวิตคริสตชน และขอบคุณพระเป็นเจ้าที่เรียกเรามาเป็นลูกของพระองค์ ณ วัดอัครเทวดามีคาแอล หนองบัวลำภู
เวลา 10.00 น. พระคุณเจ้ายอแซฟลือชัย ธาตุวิสัย ประธานในพิธี เดินทางมาถึงวัดอัครเทวดามีคาแอล ท่ามกลางการต้อนรับอย่างอบอุ่น พระคุณเจ้าพักผ่อนตามอัธยาศัย หลังจากนั้นก็รับชมการแสดง 4 รายการที่เรานำเสนอจากเด็กนักเรียนคำสอน เยาวชนไทย เยาวชนเวียดนาม และครูชาวฟิลิปปินส์ จังหวัดขอนแก่น ก็มาร่วมแสดงพร้อมกับชาวเรา ท่ามกลางวัฒนธรรมที่หลากหลาย สร้างความประทับใจแก่ผู้ชมที่มาร่วมฉลองวัดในวันนี้
เวลา 10.30 น. พิธีบูชาขอบพระคุณ บรรยากาศตลอดวัน เต็มเปี่ยมไปด้วยไออุ่น พระพร พระหรรษทาน ที่หลั่งไหลมาสู่ชาวเราทุกคน..